یکی از مسائلی که آدمی از آن خیلی رنج می برد تنهایی است ... این را از زبان خیلی از پدر و مادرها و پدر بزرگ و مادربزرگ ها شنیده ایم وقتی که فرزندانشان بزرگ می شوند و هرکدام سوی زندگی خودشان می روند...

به عبارت دیگر می توان از سرنوشت و سیر آفرینش انسان این گونه فهمید که انسان تنها آفریده شده و تنها از دنیا می رود و با دانستن این واقعیت، او باید کاری کند که حداقل برای آن لحظات تنهایی اش مونس و رفیقی حقیقی پیدا کرده تا با او همراه باشد : یا انیس من لا انیس له و یا رفیق من لا رفیق له ...